Hakkımda

Tarımla ve doğayla tanışmam çok geç oldu aslında. İstanbul Kadıköy’de sokakların aralarında zamana yenilmeden ayakta kalabilmiş apartman bahçelerinde ne kadar keşfedebilirse bir insan doğayı işte o kadar! Apartmanlar, asfalt yollar, arabalar arasında kendime küçük dünyalar yaratırdım. Ama hiçbirinde doğa olmazdı.Yemek yemeyi bilen ama bu bilgiyi zamanla, giden yaşamlarla yitiren bir aileydi bizimki. Büyüdüm yemeklerin tadı damağımda, anıları uzakta kaldı.

İstanbul’un göbeğinde okudum Galatasaray Lisesi’nde. Boğaza bakan bahçeleri kapalıydı son sınıfa kadar, ne ağaçlara dokunabildik, ne uzaktan denize selam çakabildik. Son sınıf geldiğinde de zaten ders çalışmaktan ne kafa kaldırabildik ne kalp, anlamadık sahip olduklarımızı. Lise ikideyken bir fırsat çıktı karşıma ve soluğu ABD’de aldım.İstanbul’un insanı yutan büyüklüğünden kafamı çıkarma fırsatı buldum küçücük bir kasabada bir sene kalarak. Hayatımın en önemli dönemlerinden biri oldu burası, toprağı, gökyüzünü, ormanları tanıdım uçsuz bucaksız yollardan geçerken, ama anladım ki bu ormanlar yaşarken dünyanın her yerindekiler yok ediliyor sanki hepsi, bütün dünya bizim değilmişçesine. Yemek konusu ise beni mahvetti, şok etti. Fast food nedir, gerçekten nedir orada gördüm ve korktum!

Üniversiteye başladım Bilkent Üniversitesi’nde. Arkeoloji ve Sanat Tarihi yoldaşımdı. Çocukluğun inadını bırakmadım, sevdiğim bölümde okudum, mezun oldum. Ankara’nın tatları bambaşkaydı. Acımasız soğuklarında sıcak insanlar, bozkırda yetişmiş nice çiçekler tanıttı bana. Ama doğa gene eksikti, üç beş ağaçla penceremizi süslerdi sadece. Tarım ise İstanbul-Ankara arası otobüs camlarını.

Bir yaz günü TaTuTa’yı keşfettim iptal olan yaz planları sayesinde. Çanakkale’de Klan Çiftliği’nde kısa bir süre gönüllü çalıştım. Tarım nedir bilmiyordum, organik ne demek duymamıştım, aklım gidemediğim kazıda yollara düştüm Çanakkale’ye vardım. Gidiş o gidiş, bedenim geri gelse de ruhumu toprağa teslim ettim orada, şimdi farkına varıyorum. Domatese dokundum ilk kez, kırmızıyı yeşili kokladım oradayken.

Seneler, çiftlikler, inekler, çilekler… o kadar çok yere savurdu ki olan biten beni. İnsanı anlama adına sosyal antropoloji okudum, çiftçilerle çalıştım Manisa’da. Yalova’da Thuya’da gönüllü oldum gene TaTuTa ile, denize baktım uzaklardan, köpeklerle uyuyup kuşlarla uyandım. En güzeli ise Korfu Adası idi, gönüllü gidip gönülle döndüm oradan. Kivi agaclarinin gölgesinde atlara baktım, toprağa yattım bir ay gene bir çiftlikte. Çalıştım bir yandan, geçen seneler içinde bilgisayarlar, kağıtlar, dosyalar altında kaybolduğum oldu. Çeviri yaptım, konuştum, dinledim insanları toplantılarda. Ama anlayamadım o hızı ve telaşı, toprak hep çağırdı.

Evlendim, aşklandım, ikinci bir aile keşfettim bir yandan ama ev kuramadım koşturmaktan ve okumaktan. İçime öğrenme ateşi düşmüş bir kere, durduramadım kendimi, hep yolda oldum. Ama ne şanslıyım ki Karadeniz’i tanıttı ikinci ailem bana. Ve aradığım dost dolu masaları, güzel tatları başka bir pencereden gösterdi. İki ailem vardı artık kendiminkini kurmak için örnek alabileceğim.

Ardından yepyeni bir yola girdim toprağı dinlediğim için. Norveç’te UMB’de Agroekoloji masteri yapmaya başladım. Yol Norveç’te başladı İspanya’da ve Avusturya’da devam etti. Anadolu’da sonuçlandı tezim, toprağında canı, aşkı, nefesi bulduğum. Bir yandan araştırmalar, bir yandan günlük hikayeler, gece gündüz ilerliyorum doğru olduğunu bildiğim yolda. Sanat her zaman yanımda beni bırakmıyor, yazısız hiçbir anım geçmiyor, toprak kokusu ile uyuyup çiçek kokusuyla uyanıyorum şehirde bile olsam.

En son canımdan can verdim hayata, sorumluluklarım, planlarım, yapacaklarım arttı. Tohum peşinde koşarken kendim tohum attım hayata. Kök salması için temiz suya, temiz toprağa, temiz gıdaya ihtiyacı var her tohum gibi. Artık onu da kattım yoluma öyle devam ediyorum. Biliyorum ki çocukken sahip olduğum sofralara, mutfaklara, kahkahalara sahip olması yeşil bir dünyadan geçiyor. Ona yeşil boyaları vermekse bizden.

Selen Çağlayık Eloğlu